Mijn naam is Sylvia Verra (1974), een Brabantse die zich thuis voelt in Nijmegen. Hier heb ik mijn praktijk aan huis.

Iedereen heeft een verhaal. Al jong leerde ik dat het beter was om niet te voelen en ging leven vanuit mijn hoofd. Veiligheid vond ik in controle en mijn best doen. Mijn verlangen bracht me op een reis naar binnen, naar voelen en ervaren. In het zoeken naar innerlijke rust en balans hervond ik het contact met mijn lichaam en durfde weer kwetsbaar te zijn. En zo kwam ik, ooit een stil en onzichtbaar kind, weer tot leven. Ik stopte met toekijken vanuit de schaduw en stapte in het licht.

Terugkijkend zie ik drie gebeurtenissen die bepalend zijn geweest voor de weg die ik heb gevolgd. Allereerst de dood van mijn grote broer. Ik was 22, bleef als enig kind achter en wist niet wat rouwen was. Vervolgens, jaren later, het einde van een lange relatie waarin we elkaar ontgroeid waren. En tenslotte mijn burn-out waarbij ik door een diep dal ging. Ik wilde het voortaan anders wilde, maar hoe?

Om mezelf op een diepere laag te leren kennen heb ik verschillende opleidingen gevolgd. Mijn eigen proces was mijn beste leermeester. Ik kwam uit mijn hoofd en dichter bij mezelf. Ik had mezelf aan te kijken om jou te kunnen zien. Deze opleidingen hebben me veel gebracht. Muren die ik had opgebouwd werden overbodig. Mijn hart ging open van het werken als coach en therapeut. Steeds vaker werd ik met persoonlijke vraagstukken benaderd en dat bracht me bij mijn eigen praktijk.

Dit is mijn verhaal en ik ben benieuwd naar dat van jou. Hoe doe jij dat nou, leven? Hoe speelt donker en licht in jouw leven? Welk verlangen stuurt jou?